Mysterium Cosmographicum

Μοντέλο του Ηλιακού Συστήματος από τον Κέπλερ με βάση τα πλατωνικά στερεά από το Mysterium Cosmographicum

To Mysterium Cosmographicum (κατά λέξη μετάφραση Το κοσμογραφικό μυστήριο, εναλλακτικές αποδόσεις: Κοσμικό μυστήριο ή Το μυστικό του Σύμπαντος) είναι βιβλίο αστρονομίας γραμμένο στη λατινική από τον μεγάλο Γερμανό αστρονόμο Γιοχάνες Κέπλερ, που εκδόθηκε στην Τυβίγγη το 1597 (αν και η σελίδα του τίτλου του αναφέρει το 1596 ως το έτος εκδοσεως)[1] και σε δεύτερη έκδοση το 1621. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Prodromus dissertationum cosmographicarum, continens mysterium cosmographicum, de admirabili proportione orbium coelestium, de que causis coelorum numeri, magnitudinis, motuumque periodicorum genuinis & proprijs, demonstratum, per quinque regularia corpora geometrica (δηλαδή «Πρόδρομος των κοσμολογικών δοκιμίων, περιέχων: Το μυστικό του Σύμπαντος, Επί της θαυμασίας αναλογίας των Ουρανίων Σφαιρών, και Επί των αληθών και συγκεκριμένων αιτίων του αριθμού, του μεγέθους και των περιοδικών κινήσεων των Ουρανών. Αποδεικνυόμενα δια των πέντε κανονικών γεωμετρικών στερεών»). Ο Κέπλερ πρότεινε σε αυτό του έργο ότι οι σχέσεις των αποστάσεων μεταξύ των 6 τότε γνωστών πλανητών μπορούσαν να ερμηνευθούν μέσω των 5 πλατωνικών στερεών, κλεισμένων μέσα σε μια εξωτερική σφαίρα που αντιστοιχούσε στην τροχιά του Κρόνου.

Το βιβλίο εξηγεί την κοσμολογική θεωρία του Κέπλερ, ως βασιζόμενη στο ηλιοκεντρικό σύστημα. Σε αυτή τα 5 πυθαγόρεια κανονικά πολύεδρα καθορίζουν τη δομή του Σύμπαντος και αντανακλούν το σχέδιο του Θεού μέσα από τη γεωμετρία. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα μετά τον Κοπέρνικο να δηλωθεί ότι η ηλιοκεντρική θεωρία ανταποκρίνεται στο πραγματικό Σύμπαν.[2] Καθώς γράφει ο Κέπλερ, ανεκάλυψε τυχαία τη βάση του μοντέλου αυτού ενώ απεδείκνυε τη γεωμετρική σχέση μεταξύ δύο περιγεγραμμένων κύκλων. Συνειδητοποίησε ότι είχαν παρόμοιο λόγο ακτίνων με τον λόγο των ακτίνων των τροχιών του Κρόνου και του Δία. Ωστόσο, μετά απο περαιτέρω υπολογισμούς, κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει όλους τους πλανήτες με τη χρήση κανονικών διδιάστατων πολυγώνων και αντί για αυτά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα πέντε πλατωνικά στερεά.

  1. Livio, Mario (2003) [2002]. The Golden Ratio: The Story of Phi, the World's Most Astonishing Number (First trade paperback έκδοση). Νέα Υόρκη: Broadway Books. σελ. 145. ISBN 0-7679-0816-3. 
  2. James R. Voekel: «Classics of Astronomy by Johannes Kepler», chapin.williams.edu., 2010.

From Wikipedia, the free encyclopedia · View on Wikipedia

Developed by Tubidy